De term ‘quiet quitting’ (stilletjes weggaan) duikt tegenwoordig overal op in de media. Als we de definitie op wikipedia* checken, zien we dat de term gebruikt wordt voor protestacties, waar werknemers zich strikt aan hun taakomschrijving en werkuren houden. Ze doen exact wat de job vereist en zijn niet meer bereid tot ‘extraatjes’. In veel artikels wordt dit vertaald als “niet meer doen dan wat er van jou verwacht wordt”.
Quiet quitting heeft dus vaak een negatieve bijklank: door er geen extra’s bij te willen nemen die je niet rond krijgt binnen je werkuren of die niet in je takenpakket staan, zou je je collega’s met extra werk opzadelen. “Iemand moet het namelijk wel doen”.
Dat binnen je voorziene werkuren gewoon je werk doen zoals in je functieprofiel staat, wordt benoemd als ‘stilletjes weggaan’, zegt iets over onze huidige arbeidsmarkt. Onze maatschappij verwacht van werknemers blijkbaar meer dan dat. Ambitie tonen en proberen te stijgen op de maatschappelijke ladder is bijna een evidentie. Wie dat niet doet wijkt af van de norm.
Maar corona heeft heel wat mensen aan het denken gezet over de werk-privé balans. Enerzijds omdat het vele thuiswerken (in combinatie met de zorg voor kinderen) zwaar was. Anderzijds omdat mensen ook voelden dat het rustiger kan, en dat dat fijn kan voelen. Dus het is logisch dat mensen – ook in loopbaanbegeleiding – bewuster begonnen na te denken over de plaats van werk in hun leven.
Na alle positieve en negatieve corona-ervaringen zijn er veel mensen opgestaan die zichzelf als ‘separator’ of ‘life firster’ zien. Een separator maakt graag een strikte scheiding tussen werk en privé: tijdens het werk worden er bijvoorbeeld geen privé-berichtjes beantwoord en tijdens de vrije tijd geen werkberichten. En een ‘life firster’ vindt zijn/haar privéleven belangrijker dan het werk. Werken staat niet centraal in het leven en in je identiteit, maar zorgt ervoor dat je genoeg geld hebt om te kunnen leven zoals je dat wil.
Die ‘post-corona-trend’ wordt nu samengevat onder de noemer ‘quiet quitting’. Misschien is deze evolutie een gezonde tegenbeweging tegen het heersende discours, waarin werk en ambitie een te centrale rol hadden? Het enorme aantal langdurig zieken geeft aan dat wat er verwacht wordt op de werkvloer (en daarbuiten) vaak niet haalbaar is.
We willen het als loopbaancentrum heel duidelijk stellen: ook mensen die dat ambitieuze tempo niet kunnen of willen volgen, kunnen uiteraard schitterende werknemers - en zelfstandigen - zijn. Termen als ‘quiet quitting’, ‘separator’ en ‘life firster’ maken alternatieve manieren van werken meer bespreekbaar. Ook in loopbaanbegeleiding merken we dit. Mensen ervaren gelukkig steeds minder schroom om hun eigen definitie van succes te benoemen.
Ken jij jouw definitie van succes nog niet? Of weet je niet goed welke plaats je werk wil geven in je leven? Of weet je het wel, maar zie je niet hoe je je manier van werken kan veranderen? Dan ben je bij Kompas helemaal aan het juiste adres! De Kompas-coaches hebben tonnen ervaring met het begeleiden van alle mogelijke loopbaanvragen, en helpen jou deskundig op weg naar meer werkgeluk. Boek hier je afspraak met één van de Kompas-coaches.
* “Quiet quitting is an application of work-to-rule, in which employees work within defined work hours and engage in work-related activities solely within those hours. Despite the name, the philosophy of quiet quitting is not connected to quitting a job outright, but rather doing precisely what the job requires.” (Wikipedia.com)
