Hoe ​Cindy, met een zware vorm van reuma, op zoek gaat naar werkbaar werk: 

"Een jaar geleden kwam ik terecht bij Hadewijch, coach bij Kompas Loopbaancentrum. In de 10 jaar voordien ondernam ik al een grote zoektocht naar werkbaar werk. Na een periode van arbeidsongeschiktheid en vrijwilligerswerk ging ik me herscholen. De opleiding/studiepunten spreidde ik wat meer in de tijd zodat het haalbaar was. Ik slaagde, en dit gaf me perspectief op een nieuwe, fijne job. Echter, na 2 jaar halftijds werken in de nieuwe job bleek dat dit, jammer genoeg, tóch niet haalbaar was in combinatie met mijn huidige gezondheidstoestand en de zorg voor mijn gezin. Door een felle reumaopstoot zat ik, voor de 3e keer in 2 jaar, weer enkele weken thuis…  De eerste weken van de opstoot was ik nog blijven doorgaan onder zware pijnstillers.  Sliep toen max. 3u per nacht door de verstijving en bijhorende pijn, maar wou mijn collega’s niet in de steek laten. Thuis nam mijn echtgenoot alles over zodat ik toch halftijds kon blijven werken en naast het werk wat kon bijslapen en recupereren.  Maar toen ik zo uitgeput was dat ik onderweg van en naar het werk in slaap viel in de auto voor de gesloten overweg, was het duidelijk dat ik moest stoppen…

 

De adviserend geneesheer van het ziekenfonds gaf me rond die periode ook de raad om te stoppen met betalend werk en vrijwilligerswerk te gaan doen.  Hij zei: “Is het na 10 jaar vechten, en alles geprobeerd te hebben om te gaan werken, geen tijd voor aanvaarding?”.  Dit kwam binnen… Anja Marchal, de ReumaCoach van het project ReumaWerkt, gaf me toen de raad om loopbaanbegeleiding te gaan volgen (n.v.d.r. ReumaNet stelt in samenwerking met het RIZIV, een ReumaCoach ter beschikking).  Zo kwam ik bij Kompas terecht.

 

Zelf was ik, bij de aanvang van de loopbaanbegeleiding, nog steeds overtuigd dat ik enkele weken later terug aan de slag zou gaan in mijn huidige job.  Mijn coach uitte enige voorzichtigheid door me aan te sporen dit week per week te bekijken. De zoektocht naar werkbaar werk kon beginnen.  Ik kreeg een aantal opdrachten mee waarmee ik even zoet was. Zo leerde ik doorheen de opdrachten waar mijn kwaliteiten en valkuilen lagen. Waar mijn talenten, vaardigheden en deskundigheid zich situeerden, maar ook waar mijn beperkingen zich bevonden.  Wat ik precies nodig had om goed te functioneren, en aan welke waarden en behoeftes ik belang hecht werd me nog helderder.  En tot slot ontdekte ik welke beroepen allemaal bij me passen.

 

Het was belangrijk voor mij om deze dingen, die ik eigenlijk al wel een beetje wist, te benoemen.  Eerst op papier in de oefeningen zelf.  Daarna kon het enkele dagen of weken bezinken.  En daarna benoemde ik het nog eens luidop tijdens de sessies met mijn coach.  Door dit luidop te benoemen kwam ik soms spontaan al tot mogelijke handvaten om met bepaalde hindernissen aan de slag te gaan.

 

Wat me hielp tijdens dit hele proces hielp was dat mijn coach me geen goede raad voorschotelde, maar vooral door actief te luisteren en gericht door te vragen, zelf tot inzichten liet komen. Ze leerde me ook dat “wat ik goed kan” me niet per se “energie geeft”. Hier had ik tot nog toe niet bij stil gestaan… en was wel belangrijk.

 

Mijn coach vertelde me ook dat mijn ziekte al veel energie vreet, en dat ik daardoor des te bewuster moet omgaan met andere “energievreters” en deze zoveel mogelijk moet beperken.  En dus best, een job zoek die zo veel mogelijk bestaat uit “energiegevers”. De bewustwording was een feit. Nu was het aan mij om dit te “verinnerlijken” en nieuwe keuzes te maken. Ik leerde ook dat mijn “keuze” op dit moment VOOR NU moet kloppen met mijn HUIDIGE gezondheidstoestand en gezinssituatie.  Het is niet iets statisch en kan evolueren in de tijd.  Dat bewustzijn gaf, en geeft me nog steeds perspectief!

 

Vandaag leef ik nog steeds op hoop dat ik over enige tijd terug een betalende job kan opnemen.  Als de kinderen wat ouder en zelfstandiger zijn komt er waarschijnlijk wat ruimte en energie vrij, die ik graag terug zal invullen met een betalende job.

 

Omdat werken in het betalende circuit wil zeggen dat ik meer werkuren per week moet aankunnen én dit ook meer werkdruk geeft dan het huidige vrijwilligerswerk, is betalend werk op dit moment jammer genoeg nog niet aan de orde. Maar ik kan nu met overtuiging zeggen dat ik heel blij ben met het vrijwilligerswerk!  Ook al is het MAAR 1 à 2 halve dagen per week, en niet de verhoopte halftijdse betalende job.  Het is momenteel voldoende in combinatie met de kinesitherapie, doktersbezoeken, zorg voor de kinderen en het huishouden.

 

Ik voel voor het eerst in 10 jaar terug dat ik “leef” en niet meer continu aan het “overleven” ben.  En heb ook eindelijk energie om écht te luisteren als de kinderen, echtgenoot of vrienden iets vertellen (en niet half suf ja te knikken).  En dit is veel waard!  Dat evenwicht na 10 jaar zoeken nu “een tijdje te kunnen vasthouden” heb ik nodig vooraleer ik terug kan starten in het betalende circuit. 

 

Dat ik de 7 loopbaancheques gespreid over meer dan een jaar kan opnemen ervaar ik als zeer positief. Dit geeft enerzijds het bewustwordingsproces de nodige tijd én anderzijds kon ik ondertussen de “handvaten” die ik kreeg met “trial and error” uitproberen in de praktijk.

Doorheen dit hele proces leerde mijn coach me nog iets héél belangrijk, en misschien wel het meest fundamentele… Namelijk voor mezelf zorgen, dit was voor mij niet evident als zorgverlener in hart en nieren. Hier ben ik haar enorm dankbaar voor!"

​